corps corpus, ame anima, esprit spiritus
Στην πορεία των τελευταίων χρόνων καταλάβαμε, σαν επαγγελματίες και μάχιμοι μηχανικοί, ότι η βιοκλιματική αρχιτεκτονική δεν καλύπτει πλήρως τους προβληματισμούς μας. Δεν φτάνει να φτιάχνουμε βιοκλιματικά κτίρια που θα εξοικονομούν ενέργεια για θέρμανση και δροσισμό ή θα επιτυγχάνουν τα ίδια να παράγουν ενέργεια, αλλά θα είναι κατασκευασμένα από δομικά υλικά τοξικά, καρκινογόνα και γενικώς επικ΄νδυνα. Γιατί, πραγματικά, τι νόημα έχει να φτιάξεις ένα κτίριο που θα εξοικονομεί ενέργεια όταν θα αποτελείται από μόλυβδο, τιτάνιο, αλουμίνιο, μαγγάνιο, αμίαντο, χλωροφθοράνθρακες και άλλους τοξικούς ρύπους που έχουν πολλά οικοδομικά υλικά.

Είπαμε λοιπόν, ότι θα επεκτείνουμε τη λογική μας γύρω και από το θέμα της υγείας των ανθρώπων που κατοικούν σε αυτά τα κτίρια.

Μετά αντιληφθήκαμε ότι πρέπει να λάβουμε υπόψη και μια άλλη παράμετρο: να συνυπολογίσουμε και να αντιμετωπίσουμε τις γεωμαγνητικές και ηλεκτρομαγνητικές ακτινοβολίες, οι οποίες δεν προέρχονται μόνο από τις κεραίες κινητής τηλεφωνίας ή τα καλώδια υπερυψηλής τάσης της ΔΕΗ αλλά και από τους γεωπαθογόνους κόμβους και από την έκλυση από το υπέδαφος του επικίνδυνου για την υγεία, ραδόνιου.

Έτσι μπήκαμε στη λογική της αποδοχής ενός νέου όρου που αντιμετωπίζει το κτίριο ως όλον, σύμφωνα με την αριστοτελική φιλοσοφία, και αναφέρομαι στην λεγόμενη ολιστική αρχιτεκτονική.